Meditatie Noodweer

En het was al donker geworden en Jezus
was nog niet naar hen toe gekomen.
En de zee werd onstuimig,
want er waaide een harde wind.
Johannes 6: 17b en 18

We zien de discipelen – na het wonder met vijf broden en twee visjes – als het avond is geworden zonder Jezus afdalen naar het meer van Galilea. Hun meester wil alleen zijn met Zijn Vader. Hij zoekt de eenzaamheid op. De discipelen zullen zonder Hem per boot de tocht naar de overkant maken. Als ze de oever verlaten hebben, krijgen ze al spoedig met stevige tegenwind te kampen. Uit alle macht proberen de mannen naar Kapernaüm te roeien. Maar het lijkt hopeloos. De woeste golven slaan tegen het scheepje aan. Ze raken steeds meer uit de koers. Het bootje is een speelbal op de woeste golven. En het is nog donker ook, schrijft Johannes met nadruk.

Is het eigenlijk niet heel herkenbaar, de situatie waarin de discipelen verkeren? Uw levensschip is in noodweer terecht gekomen. U kent de moeite en angst. Er zijn zorgen om de (klein)kinderen. Of u bent lichamelijk en/of psychisch zwak. Er is verdriet en rouw omdat een geliefde naar de begraafplaats gedragen moest worden. Het ergste van alles is misschien nog wel dat het lijkt of God de grote Afwezige is. Het is donker. Het lijkt wel of Hij u aan laat modderen. Misschien vraagt u wel: waarom helpt Hij niet? Waar is Hij, nu ik Hem zo nodig heb? Te midden van het noodweer lijkt God zich niet te bemoeien met u. Misschien hebt u al zoveel en zolang gebeden, maar het lijkt helemaal niets te helpen. Wat kan het stormen! Wat kan het donker zijn!

Wat kan het geestelijk ook donker zijn. De Heere lijkt zo ver weg te zijn. Je kunt het wel uitschreeuwen: “Heere, waar bent U toch?” De satan fluistert je toe: “Weet u waarom u in een storm bent terecht gekomen, dat het donker is? Daar hebt u het zelf naar gemaakt! Reken er maar niet meer op dat de Heere naar u luistert. Hij wil niets meer met u te maken hebben. Er is geen genade voor u!”

Weet u wat de dichter van Psalm 73 zegt? “Hoe donker ooit Gods weg moog’ wezen, Hij ziet in gunst op die Hem vrezen.” Dát is echt waar! Jezus is er dan wel niet bij in dat scheepje, maar Hij ziet de moeite en de worsteling van de discipelen wél! Dat laat Hem niet koud. Hij is op de berg om voor hen te bidden. Hij wil hen leren in deze storm, in deze duisternis, dat Hij de Zoon van God is en dat Hem alle macht gegeven is in hemel en op aarde. Hij wil hen steeds meer leren om op Hem te vertrouwen en te zien op Zijn heerlijkheid en macht. En dat niet alleen als ze met Hem mogen delen in Zijn heerlijkheid – zoals bij de wonderbare spijziging – maar ook als de omstandigheden totaal anders zijn. Als Jezus zo ver weg lijkt. Hij beproeft hen, opdat ze hun toevlucht nemen tot Hem!

Zo kan het ook zijn dat de Heere u, midden in de storm die u in uw leven ervaart, wil leren wie Hij is. God beproeft Zijn kinderen. De bekende Engelse prediker uit de 19e eeuw, J.C. Ryle, merkt op dat beproevingen horen bij het dieet van alle ware christenen. “Het is één van de middelen waardoor hun genade wordt bewezen en waardoor ze ontdekken wat in hen leeft. Zowel winter als zomer, kou als warmte, wolken als zonneschijn zijn nodig om de vruchten van de Geest tot rijpheid te brengen.” Laten we eerlijk zijn: dat vinden wij niet prettig. Wij steken liever het levensmeer over bij kalm weer met een gunstige wind in de rug, een lekker zonnetje dat ons verwarmt en Christus heel dicht bij ons. Wij dromen vaak van een pleziertocht, maar vaak loopt het uit op een reis met hindernissen.

Als het in uw leven stormt. Als het donker is en de Heere zo ver weg lijkt. Sla dan uw ogen naar Boven, naar Hem die regeert (Psalm 93). Die uw leven kent, uw vragen, uw verdriet en zonden. Hij zal het straks zeggen tegen Zijn discipelen: “Ik ben het, wees niet bevreesd.” Hij slaat op hen het oog die nederig voor Hem knielen. Dan blijven in de grootste smarten, onze harten, tóch in de Heere gerust.