Meditatie Rust

Er blijft dus nog een sabbatsrust over voor het volk van God.
Hebreeën 4:9

Recreatie
Rust. Een woord met een haast magische klank in een wereld vol onrust en gejaagdheid. We zoeken ernaar in deze zomermaanden. Sommigen vlakbij huis of misschien wel thuis, eenvoudigweg omdat er geen behoefte bestaat aan lange reizen. Thuisblijven kan ook noodgedwongen zijn, door ziekte of financiële beperkingen. Anderen zien hun plannen niet beperkt en trekken erop uit, met het gezin of in groepsverband, met bus, trein of vliegtuig. Maar allemaal met hetzelfde verlangen: om na de drukte van het afgelopen jaar ontspanning te vinden en nieuwe krachten te mogen opdoen.

Het is goed om in deze weken waarin zovelen zich inspannen om zich te ontspannen, een ogenblik te luisteren naar de Hebreeënbrief. Een brief waarin heel veel teruggegrepen en teruggeblikt wordt op de Oude Bedeling, die met de komst van Christus ten einde is gekomen. Soms is de terugblik bemoedigend, als de schrijver een aantal oudtestamentische gelovigen in hun volhardend vertrouwen op de HEERE ter navolging aan de lezers voorstelt. Soms is de terugblik waarschuwend, zoals in ons teksthoofdstuk. Daar worden ons mensen op reis geschilderd. Geen vakantiegangers, maar pelgrims, op weg door de woestijn. Een heel volk, uitgeleid uit het diensthuis met de belofte van God om eens te mogen ingaan in het land der rust, Kanaän. In hun leven is één ding heel duidelijk geworden: een belofte zonder meer is niet genoeg. Gods beloften krijgen hun vervulling slechts in het leven van hen die door geloof leven en zich in vertrouwen aan Zijn toezegging vastklampen. Dat geloof, gewerkt door Gods Geest, bleek de overgrote meerderheid van het verbondsvolk te missen. Toen bleek het verbond twee kanten te hebben: de zegen én de vloek. De schrijver haalt de ontzettende eed aan, die de HEERE in Psalm 95 zweert: “Zij zullen Mijn rust niet binnengaan!” Zo stierf een hele generatie in de woestijn, zonder ooit Kanaän te beërven. Geen deel aan de rust in het beloofde land, omdat men onderweg niet leerde rusten in Gods Woord en werk.

Die geschiedenis zou voor ons niet meer dan een aangrijpend verhaal uit het verleden zijn, ware het niet dat onze tekst vanuit de Oude Bedeling de lijnen doortrekt naar de Nieuwe. “Er blijft dus nog een sabbatsrust over voor het volk van God.” Ook nu nog trekt er een volk door de woestijn van dit leven. Een volk dat eenmaal hoopt in te gaan in hét land der rust, het hemels Kanaän. Een volk dat in veel opzichten lijkt op het Israël dat eenmaal Egypte verliet. De ontberingen en de vijandschap die ze onderweg te lijden hebben, zijn niet minder hevig dan toen. De gesteldheid van het eigen hart, dat tot murmureren en opstandigheid geneigd is, is niet beter dan toen. Maar ook als het gaat om de vraag hóe ze hun reisdoel zullen bereiken, is het niet anders dan toen: slechts door het geloof in Gods beloften. Door het gelovig volgen van de Middelaar, Die vooraan treedt op weg naar Kanaän en de weg baant door water en woestijnzand. Op kosten van en onder leiding van Christus, de meerdere Mozes en de volmaakte Jozua, bereikt het volk van God de rust van het beloofde land. Rust, die de moeite van Egypte, de vijandschap van Amalek en de ontberingen van de woestijn meer dan vergoedt.

Laten wij ons dan beijveren om die rust binnen te gaan, zal de schrijver even na onze tekst zeggen. Die aansporing hebben we nodig. Met het oog op het uiteindelijke doel van ons leven. Van nature gedoemd om in de woestijn te sterven, ongelovig en ongehoorzaam, moet er genade aan te pas komen om ons pelgrims te maken die uitzicht hebben. Anders wacht ons geen rust maar eeuwige onrust. Maar laten we met het oog daarop ook in de vakantietijd deze dingen onder ogen zien. Welke rust zoekt u als u met de auto volgepakt op weg gaat? Welk doel staat jou voor ogen als je met je vrienden incheckt bij de balie van het vliegveld? Zal deze vakantietijd als genadetijd gezien worden, bedoeld om de HEERE te zoeken en met Hem alleen te kunnen zijn? Of zijn we wel rustzoekers maar geen Godzoekers? Zal in deze vakantie blijken dat onze godsdienst slechts een optelsom is van regels en gewoonten die we er thuis op nahouden, maar die we ook rustig thuis kunnen achterlaten? Als onze godsdienst slechts een vorm is, die we naar gelang het jaargetijde kunnen aannemen of afleggen, héten we misschien wel Israël, maar zijn het niet. Er is maar één volk dat in de eeuwige rust zal ingaan en dat is het volk dat naar God genoemd is en Zijn eigendom mag zijn. Dat is een volk dat verlegen raakt om de gemeenschap met de HEERE Zelf. Dat in zichzelf gaat ontdekken: rust noch vrede wordt gevonden, om mijn zonden. Maar dat dan ook gaat leven van Gods beloften. En dat het dan mag ervaren door de werking van Gods Geest: bij de HEERE wordt de rust geschonken. Omwille van de Middelaar en Rustaanbrenger, Jezus Christus. Hier bij wijze van voorsmaak. Dan kan een vakantie ook een Elim zijn, waar bij fonteinen en palmbomen God zegt: rust een weinig. Maar om dan toegerust met nieuwe moed de ogen te mogen slaan naar de horizon. Vertrouwend: er blijft dan een rust over voor het volk van God.