Meditatie Getroost thuiskomen

En God zal alle tranen van hun ogen afwissen.
Openbaring 7:17 (slot)

Het moet voor Johannes een schok geweest zijn toen hij dit zag: die grote schare voor de troon. Een ouderling vraagt hem of hij wel weet wie dat zijn en waar ze vandaan komen? Johannes durft niet te antwoorden. ‘Gij weet het, Heere!’ Dat gebeurt zo om alle aandacht te vragen voor dit heerlijk vergezicht. Een ontelbare schare van gelovigen uit Joden en heidenen die aankomen bij de troon. Voor Johannes was dit heel bijzonder. Want christenen werden verdrukt, vervolgd, gedood. Johannes is verbannen, als voorganger geïsoleerd. Wat zal er van zijn gemeente worden? De Kerk is een te verwaarlozen groep in de samenleving geworden. Je zou de moed laten zakken …

Maar dan gaat voor hem de hemel open. Johannes ziet de troon van God. Hij had al gezien dat daar engelen waren, dieren en oudsten. Maar nu mag hij zien dat daar ook gelovigen zijn. Vanaf de aarde kan hij zien waar de Kerk uitkomt, aankomt. Veilig, in witte klederen. Ook hoeveel het er zijn: ontelbaar velen. Uit alle natie, stammen, geslacht en talen (vers 9). Adembenemend! Niet de keizer in Rome regeert. Niet de machtigen van deze wereld houden de touwtjes in handen. De regie is boven, bij de Heere! En vóór die troon staan nu de gezaligden! Dat is een groot wonder! Want ze staan er in het licht van de heiligheid van God. Wie kan dan bestaan?! Johannes houdt zijn adem in. Die mensen vallen echter niet dood neer. Ze loven en prijzen God onophoudelijk! Johannes ziet het al: het Lám is in die troon. De ouderling legt uit: deze mensen hebben hun lange kleren gewassen in het bloed van het Lam. Daarom zijn ze voor de troon. Ze komen thuis, na een leven van strijd, vaak onder tranen.

Hun lange gewaden wit gemaakt. Dat betekent: hun schuld is verzoend in Christus’ offer. Ze hebben vergeving van zonden gekregen. En dat was te zien in hun levenswandel. Let eens op dat smetteloos wit en die palmtak in hun hand, teken van de overwinning! Ze dienen als priesters de Heere en het Lam. Volmaakt en onafgebroken. Op aarde deden ze dat ook al, onvolkomen nog. Daar werden ze er om gesard. Ze hebben veel om Christus moeten lijden. Maar hier ziet Johannes het eindresultaat: een volmaakte eredienst voor Gods troon. En al schrijvend reikt hij ons de verrekijker van het geloof aan. Dan zie je meer dan wat op aarde voor ogen is.

Voor het levende geloof gaat de hemel open. Wat een feeststoet! Van alle kanten komen ze! Heel verschillend en toch allemaal in één ding gelijk: hun leven wit gemaakt in het bloed van het Lam! Op aarde hebben ze de Heere nodig gekregen. De hele wereld viel over hen heen. Toch hielden ze vol. Waar dat aan ligt? Het Lám op de troon! Hij regeert! Hij bleef hun de weg wijzen. Hij hield vol en daarom hielden zij vol. In de gehoorzaamheid van het geloof. Als er geen Lam was als overwinnaar in de troon, dan zou er hier geen overwinningsleven zijn! Maar nu Hij de strijd te boven is, nu kunnen zij leven, geloven, strijden én overwinnen; volhouden en sterven als het hun tijd is. Dan komen ze getroost thuis. Want God zal alle tranen uit hun ogen wegnemen!

Men heeft weleens gezegd dat elk kind van God bij de poort van het hemels Jeruzalem aankomt met tranen in de ogen. Maar dan gebeurt daar het wonder van de tekst: God Zelf staat te wachten om Zijn geliefde kind te ontvangen en de tranen uit de ogen weg te nemen. Dat laat Hij niet aan Zijn Zoon over. Ook niet aan een engel of ouderling. Dat doet Hij Zelf! En dan wordt er niet één traan vergeten. Met tranen komen ze aan. Maar zónder tranen gaan ze binnen. Anders zou je er misschien wel huilen van verwondering dat je er toch bij hoort. Maar daar moet klinken de lof op de Heere, Die het zo waard is om volmaakt geprezen te worden! Johannes is ontroerd bij dit hemels vergezicht. En tot troost en bemoediging geeft hij het door aan de nog strijdende kerk. ‘Houd aan, grijp moed: uw hart zal vrolijk leven!’ Johannes ziet een schare die niemand tellen kan! Hij ziet het Lam van God! Hij ziet God zelf de tranen van Zijn kinderen drogen. Hij hoort zingen: ‘Amen! De lofprijzing, de heerlijkheid, de wijsheid, de dankzegging, de eer, de kracht en de sterkte is aan onze God tot in alle eeuwigheid. Amen!’ (vers 12). Dan is het goed. Voor eeuwig goed! Daar zijn ze de strijd te boven. Daar is de vreemdelingschap vergeten. En wij, wij zijn in ’t Vaderland!